Zza szyby śnieg wydaje się o wiele bardziej bajkowy i niesamowity. W zetknięciu poraża delikatnością i bielą – zwłaszcza ten pierwszy.

Dwa dni temu spadł pierwszy śnieg. Jakby witał rozpoczynający się Adwent. Jakby miał być znakiem tego, że święta Bożego Narodzenia są bardzo blisko. Jakby chciał pokazać, że każde oczekiwanie ma swój koniec. Na śnieg się przecież czeka – z mniejszym lub większym entuzjazmem, ale czeka.

I po tym śniegu – białym i niewinnym zupełnie – dzieci na roraty powędrowały. Z lampionami kolorowymi i magicznymi, takimi, na które każdy przechodzeń uwagę zwróci. I dobrze. Niech zwróci. Może się zastanowi po co to? Dzieci chociaż bardzo dziecinne to lepiej od dorosłych wiedzą, po co z tymi lampeczkami do kościoła chodzą. Nie pojmują poważnej nauki Kościoła, ale doskonale zdają sobie sprawę z celu swoich codziennych wizyt w świątyni. Bo dzieci wiedzą, jak czekać. I wiedzą, na Kogo czekają.

Po śniegu przejechały pierwsze odśnieżarki. Ludzie czekali na czyste drogi, bo do pracy się spieszyli, bo ważna sprawa poganiała, bo taka codzienność – zabiegana. Poczekać musieli. Może w zniecierpliwieniu. Może w zadumaniu. Może tak, po prostu, bez refleksji. Mały, biały puch narobił zamieszania i spowolnił świat ludzkich ambicji, pragnień i planów.

Może znalazł się jakiś chrześcijanin, który, w oczekiwaniu na drogę, spojrzał w kierunku kościoła i przypomniał sobie, że to już Adwent. Czas zastanowienia się nad sensem i celem życia. Może wyhamował swoją złość, uspokoił rozdygotane stresem serce, zatrzymał spięte i w ciągłej gotowości na bieg ciało.

Adwent. Radosne oczekiwanie na przyjście Jezusa.

Niech będzie radością. Niech będzie czekaniem. Niech będzie czasem tak bardzo cennym, jak walka o pierwsze miejsca w kolejkach przed świąteczną wyprzedażą i jak niejeden prezent pod choinką...

Iwona L.