Święty Tomasz należał do ścisłego grona Dwunastu Apostołów. Ewangelie wspominają go jedynie na kilku kartach: kiedy jest gotów pójść z Jezusem na śmierć, w Wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy, czy nad Jeziorem Genezaret, gdy jest świadkiem cudownego połowu ryb po zmartwychwstaniu Jezusa. Przede wszystkim kojarzony jest z historią, dzięki której uzyskał przydomek "niewierny": uwierzył w zmartwychwstanie Jezusa, dopiero kiedy włożył rękę w Jego bok.

O późniejszych losach Tomasza Apostoła Pismo Święte nic więcej nie mówi. Według tradycji miał pracować na misjach w Palestynie, Mezopotamii, a potem w Indiach. Tam w miejscowości Kalamina miał umrzeć śmiercią męczennika około roku 67. Pochować go miano w Mailapur koło Madrasu. W III wieku relikwie apostoła przeniesiono do Edessy.

Tradycja prawosławna czyni Tomasza, dzięki kolejnemu spóźnieniu, świadkiem wniebowzięcia Matki Jezusa. Miała ona dokonać kresu Swego ziemskiego życia w Efezie, gdzie mieszkała wraz z apostołem Janem. Przy jej łożu zgromadzili się wszyscy apostołowie prócz spóźnionego trzy dni Tomasza. To on właśnie zapragnął pożegnać Matkę Pana. Po odkryciu grobu i otwarciu trumny okazało się, że jest ona pusta: Maria – tak jak Jej Syn zmartwychwstała.

Tradycję niezapisaną w księgach Nowego Testamentu można traktować tylko jako piękną legendę... Ale niezaprzeczalnym faktem jest to, że chrześcijaństwo rozprzestrzeniło się w pierwszych wiekach właśnie za sprawą tych pochodzących w większości z Galilei prostych ludzi. W ich życiu zaś musiało zajść jakieś prawdziwie niezwykłe wydarzenie, skoro z gotowości do jego głoszenia porzucili swoje dotychczasowe życie i narazili się na trudy i męczeńską śmierć...

Od III wieku Kościół obchodzi jego święto 3 lipca na pamiątkę przeniesienia ciała do Edessy.